با وقوع مرگی مشکوک به خودکشی در یک آپارتمان مسکونی، سه نفر از اعضای آپارتمان به گمان اینکه قتلی رخ داده، در پی جست‌وجوی سرنخ‌ها برای یافتن قاتل برمی‌آیند. این سه نفر شامل دو مرد مسن و یک دختر جوانْ می‌خواهند تحقیقات‌شان را در قالب پادکست به گوش دیگران برسانند، نام این مجموعه پادکست را هم «فقط قتل‌های در آپارتمان» می‌گذارند؛ البته در شروعِ کارْ پادکست‌شان دنبال کننده‌ی چندانی ندارد، نهایت ده پانزده نفر، نه بیشتر!
«فقط قتل‌های در آپارتمان» سریالی به شدت خوش‌ساخت است با بازی هنرمندانه‌ی استیو مارتین در نقش چارلز هیدن ساویج، بازیگر بازنشسته دهه نود میلادی و مارتین شورت در نقش الیور پوتنام، کارگردان تئاتر که علاقه به ضبط پادکست‌های جنایی دارد. شاید تنها بتوان نقطه ضعف این سریال را بازی به مراتب ضعیف‌تر سلنا گومز در نقش میبل مورا (دختر جوانی که سالیان قبل با مقتول دوست بود) دانست. اگر من کارگردان بودم شاید از بازیگران دیگری همچون هیلی استاینفلد، لی‌لی کالینز یا حتی آنیا تیلور-جوی استفاده می‌کردم. با این حال، زیبایی سریال آن اندازه‌ای هست که این ضعف را هم پوشش بدهد.
این سریال در قسمت‌های کوتاه سی دقیقه‌ای و در قالب یک فصل ده قسمتی ارائه شده است. در هر قسمت به یکی از ساکنین این آپارتمان یا دیگر افرادی که ارتباطی نزدیک با قربانی داشته‌اند، مظنون می‌شویم. یکی از دلایل تماشای این سریال برای من، بازی خوش‌مزه و کم‌نظیر مارتین شورت در نقش الیور است. پیش از این با مارتین شورت آشنا نبودم و البته افسوس می‌خورم که چرا زودتر کشفش نکردم!
دیدن این سریال را هرگز از دست ندهید.
